In juli 1982 belegert het Israëlische leger Beiroet. Journalist en filmmaker Jocelyne Saab ziet haar huis afbranden en zo honderdvijftig jaar familiegeschiedenis in rook opgaan. Ze zoekt haar toevlucht in vragen: wanneer is dit allemaal begonnen? Hoe hebben de inwoners van Beiroet de belegering beleefd? Elke plek wordt dan een verhaal en elke naam een herinnering.
Alice Diop is een Franse filmmaker van Senegalese afkomst. Na haar studies in koloniale geschiedenis, sociologie en film in Parijs, werd ze ook activist.Met Vers la tendresse duikt ze in het mannelijke territorium van een Parijse buitenwijk.
Mati Diop, nichtje van filmmaker Djibil Diop Mambéty, mengt, net zoals in diens bekendste film Touki Bouki, feiten met fantasie. Mille soleils is een hommage aan de filmklassieker van haar oom, maar vooral ook een gevoelige schets van een man die zichzelf verliest.
De Black Panther-beweging was de meest invloedrijke “black power”-organisatie van de late jaren zestig, en kreeg toen ook wereldwijd bijval van tegenstanders van het Amerikaanse imperialisme. De Franse filmmaker Agnès Varda blikte deze korte documentaire in toen ze in de zomer van 1968 samen met haar echtgenoot Jacques Demy in California was voor zijn allereerste Hollywood-productie
Als journalist en filmmaker werkte Jocelyne Saab vooral rond kwetsbare groepen, van kansarmen tot oorlogsslachtoffers. Haar werk getuigt van de actie die nodig is om historisch geweld te documenteren. In Les Enfants de la guerre ontmoet ze kinderen die ontsnapten aan een slachtpartij in een moslimwijk in Beiroet.
De Frans-Zwitserse eigenzinnige cineast Jean-Luc Godard werd bij de eeuwwissel door het filmfestival van Cannes uitgenodigd om een openingsfilm te maken “ter herdenking van cinema die haar tweede volle eeuw ingaat.” Godard leverde De l’origine du XXIe siècle af: een dik kwartier durend spervuur van gehermonteerde beelden van oorlogen en gruweldaden van de Nazi’s, afgewisseld met clips van Godards eigen À bout de souffle.
Marcel Duchamp had als schilder, beeldhouwer en schrijver een enorme invloed op de 20e- en 21e-eeuwe conceptuele kunst. Zijn interesse in de “vierde dimensie” blijkt uit zijn film Anémic cinéma, die bestaat uit een reeks spiralen binnen spiralen die op een zodanige manier draaien dat er een optisch effect ontstaat — een klassieker binnen de experimentele cinema.
Hij genoot nooit de faam van Jean-Luc Godard of François Truffaut, maar velen beschouwen Jacques Rozier als hun evenknie. In zijn tweede kortfilm, Rentrée des classes, gooit een jongetje op de eerste schooldag zijn boekentas in de rivier. Dat leidt tot een spannend avontuur.
Jean Vigo stond mee aan de bakermat van wat later de Franse nouvelle vague werd. Voor Zéro de conduite put hij uitgebreid uit eigen ervaringen op kostscholen en de film weerspiegelt dan ook zijn anarchistische kijk op zijn kindertijd door surrealistische daden van rebellie te schetsen in een repressieve onderwijsinstelling.
In de jaren veertig en vijftig was het werk van de Franse activistische romanschrijver en essayist Jean Genet controversieel door de daarin expliciete homoseksualiteit. Genet maakte in zijn hele leven slechts één film, maar met Un Chant d’amour inspireerde hij wel grote namen als David Bowie en Rainer Werner Fassbinder.
De routines van twee vrouwen smelten samen door hun gebaren. Herinnering en poëzie verenigen wat het verstrijken van de tijd scheidt. what else grows on the palm of your hand onderzoekt het geheugen en haar effect op onze handen.
In een binaire wereld moet een man zijn ware gevoelens verbergen en dansen, dansen, dansen, tot het moment komt dat hij de moed heeft om de normen te tarten en te onthullen wie hij werkelijk is.
Met haar films geeft de baanbrekende journalist Jocelyne Saab een stem aan verbannen strijders en ontheemde volkeren. Dat doet ze met veel poëzie, maar ook met een sterk bewustzijn van haar subjectieve rol als documentairemaker.
Le Coup du berger is allicht Jacques Rivette’s bekendste kortfilm, en met reden: de strakke cameravoering brengt een intrigerende en mysterieuze romance in beeld. Door sommige historici gezien als één van de eerste films van de Franse Nouvelle Vague.
Drie kalende broers reizen naar Istanbul voor een haartransplantatie. Ze zitten met elkaar vast in een hotel ver van huis en hun onzekerheden groeien sneller dan hun haren.
In A Kind of Testament botst een jonge vrouw via het internet op animaties die duidelijk zijn gemaakt op basis van haar privé-selfies. Vuillemins vlijmscherpe animatiefilm fileert sociale media en digitale persona’s en stelt belangrijke vragen over privacy en voyeurisme.
In de korte stille film Le Retour à la raison filmde de Amerikaanse dadaïst Man Ray nauwelijks herkenbare nachtelijke taferelen in Parijs. De opeenvolging van bijna totale abstracties, zoals raadselachtige fotogrammen en conglomeraten van spiralende of draaiende objecten, lijkt verstoken van zin of doel.
La Pieuvre is een cinematografisch meesterwerk dat in 2020 werd gerestaureerd. Als historisch document toont het niet alleen een uiterst fascinerend wezen in al haar pracht en mysterie, maar geeft het ook de oneindige mogelijkheden van het medium film weer.
In deze cyberpunkanimatie wiebelen vier wezens als marionetten in een zwarte leegte. Een buitenaardse kracht probeert hen te onderwerpen, politiestemmen slaan toe als wapenstokken. Maar deze kwetsbare lichamen vechten terug.
Deze korte Franse film staat hoog aangeschreven in menige versies van de filmgeschiedenis. Dit allereerste wapenfeit van de Spaanse surrealist Luis Buñuel schreef hij samen met Salvador Dalí, gebaseerd op hun eigen dromen.
De Hongaarse Flóra Anna Buda kreeg maar liefst drie grote filmprijzen (in Cannes, Annecy en Sarajevo) voor haar dromerige korte animatiefilm 27. Daarin onderzoekt een jonge vrouw naar lieve lust haar seksualiteit. Op de achtergrond sluimert een socio-politieke boodschap over de verziekte huizenmarkt in Frankrijk.
Een portret van hedendaagse jongeren uit de Parijse voorsteden die zoeken naar nieuwe vormen van een collectieve identiteit, tegen de achtergrond van een in recessie verkerend Frankrijk.
Net als collega-filmmakers Chris Marker en Jean-Luc Godard behoorde de Franse regisseur Bruno Muel tot de militante groep filmmakers Medvedkine, die tussen 1967 en 1974 sociaal geëngageerde films maakte. In Septembre Chilien, een rake documentaire over de staatsgreep in Chili in 1973, mengt hij officiële beelden met clandestiene opnames van de opkomende oppositie.
Mexico, oktober 2011. Uit een mysterieuze droom wordt Cuco geboren, een transgender latex piraat en activist. Deze essayistische film volgt hen in hun queeste naar meer erkenning voor de queer gemeenschap.
Marie-Thérèse beseft dat ze alles mist, behalve haar man. Ze wilde prinses van Monaco worden, maar na zeventig jaar ongelukkig huwelijk, moet ze accepteren dat die droom mislukt is.
Een jonge vrouw probeert haar verloofde ervan te overtuigen niet op zee te gaan, maar de jongen negeert haar en vertrekt. Al snel steekt er een storm op. Het meisje probeert verwoed zijn lot te achterhalen.
Pierre is 25 jaar, heeft een beurs voor een prestigieuze Parijse school, en wordt ondergebracht bij Francine, die 75 is, fysiek beperkt en in een rolstoel zit. Samen zijn ze getuige van het verloop van de Franse presidentsverkiezingen in de lente van 2017, verbijsterd en gedesoriënteerd kijken ze toe.
In een wereld waar alles verboden is behalve wat is verplicht, herinnert een man zich wat hem ertoe bracht te gaan werken in een bizar fastfoodrestaurant.
Tijdreizen, stilstaande beelden, een verleden, heden en toekomst en de nasleep van de Derde Wereldoorlog. Het verhaal van een man, een slaaf, die heen en weer wordt gestuurd, in en uit de tijd, om een oplossing te vinden voor het lot van de wereld.
Een bewerking van een toneelstuk van Aimé Césaire, waarin een revolutionair zijn leven overschouwt net voordat hij in een grote collectieve ramp de dood vindt.
In een container, tussen dozen met goederen, vertellen twee mannen uit verschillende landen over hun ballingschap. Hun verhalen komen samen door hun gemeenschappelijke droom: Engeland bereiken.
De allereerste film van Jean Vigo. De stille documentaire toont de inwoners van Nice in hun dagelijkse routines, en de heersende sociale ongelijkheden.
