Agenda

In Whammy Alcazarens bijtend-fatalistische satire werpen een groep Gen Z’ers zich in een uitgedroogd zwembad gewillig ten prooi aan de klauwen van de klimaatcrisis. De toekomst is hen afgepakt, dus alles wat rest is samen het loodje leggen, maar dan wel lachend, dansend en zoenend.

Een vrouw struikelt over haar zinnen, slikt ze in en lijkt haar eigen formuleringen maar moeilijk ter harte te nemen. Haar asynchrone woorden en zinnen vormen nooit een geheel, al lijkt Chloë Delanghe daar met haar gebricoleerde vormexperiment juist op uit. Achter alle halfslachtige spraak schuilt een moeder die met rommel en pijn een thuis zonder dochter probeert te vormen.

In de nasleep van de Amerikaanse avant-gardeperiode doorkruist mediakunstenaar Barbara Hammer, gewapend met twee samoerai-zwaarden, haar eigen lijf en herboren seksualiteit. Op het ritme van voorgelezen dagboekfragmenten en agressieve snaarmuziek legt ze zichzelf aan de ketting, steekt ze haar hoofd in het zand en masturbeert ze tussen haar kamerplanten, terwijl de buurtkinderen van buitenaf toekijken.

Cherry Blossoms toont nooit dwingend en altijd diepmenselijk dat je cinema en taal uit hetzelfde poëtische hout kan snijden en dat er een niet-westers alternatief bestaat voor de werkdruk die we allemaal ervaren: rust als groots verzet.

Pedro Almodóvar is sinds jaar en dag el rey van het melodrama en dat is in zijn moderne interpretatie van Jean Cocteau’s La Voix Humaine niet anders. Tilda Swinton werpt zich in Almodóvars eerste Engelstalige film telefonisch in de armen van haar ex-geliefde, op wie ze al dagen wacht.