Agenda

Als journalist en filmmaker werkte Jocelyne Saab vooral rond kwetsbare groepen, van kansarmen tot oorlogsslachtoffers. Haar werk getuigt van de actie die nodig is om historisch geweld te documenteren. In Les Enfants de la guerre ontmoet ze kinderen die ontsnapten aan een slachtpartij in een moslimwijk in Beiroet.

In haar films parodieert de Duitse regisseur en fotograaf Ulrike Ottinger cinema-conventies, op zoek naar nieuwe vormen van visueel genot. Daarbij daagt ze de positie van de toeschouwer steeds uit. Veel van haar zeer gestileerde films bevatten ook fantastische elementen.

Lamees Almakkawy’s films bevinden zich op het snijvlak van documentaire en fictie, met een bijzondere focus op perfomance en identiteit. In Dancing Palestine zet ze de dabke, een Palestijnse volksdans centraal.

De Black Panther-beweging was de meest invloedrijke “black power”-organisatie van de late jaren zestig, en kreeg toen ook wereldwijd bijval van tegenstanders van het Amerikaanse imperialisme. De Franse filmmaker Agnès Varda blikte deze korte documentaire in toen ze in de zomer van 1968 samen met haar echtgenoot Jacques Demy in California was voor zijn allereerste Hollywood-productie

De Palestijnse kunstenaar Basma Alsharif bekijkt politieke conflicten als cycli en ze countert de erfenis van het kolonialisme met satire. Deep Sleep is een meeslepende performancefilm waarin de kunstenaar onder zelfhypnose opnamen maakt in Athene en Malta.

Mati Diop, nichtje van filmmaker Djibil Diop Mambéty, mengt, net zoals in diens bekendste film Touki Bouki, feiten met fantasie. Mille soleils is een hommage aan de filmklassieker van haar oom, maar vooral ook een gevoelige schets van een man die zichzelf verliest. 

Nishikawa’s analoge films verkennen vaak het proces van filmmaken zelf. Light, Noise Smoke and Light, Noise, Smoke toont een bedrieglijk complex samenspel tussen opnames van vuurwerk tijdens een zomerfestival en de sonische afdrukken die dezelfde beelden achterlaten op de optische soundtrack.

Schrijfster en poeet Abigail Child is al sinds de jaren 80 een spilfiguur van de Amerikaanse experimentele cinema. Ze is een pionier op het gebied van montage. Haar wisselwerking tussen geluid en beeld leidt in de woorden van L.A. Weekly tot “briljant opwindend werk”, dat gevestigde normen rond vertelling en gender onderzoekt. 

Japans videokunstenaar Toshio Matsumoto raakte vooral bekend met Funeral Parade of Roses. Atman is vooral een visuele tour-de-force: in het midden van een cirkel plaatst hij een figuur met een Hannya-masker op. Op de cirkel zet hij de camera op 480 verschillende posities. De film lijkt vol te zitten met zooms en pans maar die zijn enkel  het gevolg van de verschillende cameraposities en een slimme montage. 

De Amerikaanse documentairemaker Jay Rosenblatt staat bekend omwille van zijn collagefilms die vaak persoonlijke en psychologische kernen van het menszijn onderzoeken. In zijn meest recente film bevraagt hij via home movies de relatie tussen een vader en zijn dochter.

My Childhood  was de eerste van drie films die regisseur Bill Douglas baseerde op zijn eigen verarmde jeugd in het Schotse mijndorp Newcraighall. In deze wrede omgeving leert de jongen voor zichzelf te zorgen. We zien hem opgroeien van kind tot puber — boos en verbijsterd, maar ook speels, creatief en aanhankelijk