Agenda

In Whammy Alcazaren’s bitingly fatalistic satire, a group of Gen Zers willingly throw themselves into the clutches of the climate crisis in a dried-up swimming pool. The future has been taken away from them, so all that remains is to kick the bucket together, while laughing, dancing, and kissing.

Een vrouw struikelt over haar zinnen, slikt ze in en lijkt haar eigen formuleringen maar moeilijk ter harte te nemen. Haar asynchrone woorden en zinnen vormen nooit een geheel, al lijkt Chloë Delanghe daar met haar gebricoleerde vormexperiment juist op uit. Achter alle halfslachtige spraak schuilt een moeder die met rommel en pijn een thuis zonder dochter probeert te vormen.

In the aftermath of the American avant-garde period, media artist Barbara Hammer, armed with two samurai swords, traverses her own body and reborn sexuality. To the rhythm of diary excerpts read aloud and aggressive string music, she chains herself up, buries her head in the sand, and masturbates among her houseplants, while the neighbourhood children watch from outside.

Cherry Blossoms shows, never forcefully and always deeply human, that cinema and language can be cut from the same poetic cloth and that there is a non-Western alternative to the work pressure we all experience: tranquility as a form of resistance.

Pedro Almodóvar is sinds jaar en dag el rey van het melodrama en dat is in zijn moderne interpretatie van Jean Cocteau’s La Voix Humaine niet anders. Tilda Swinton werpt zich in Almodóvars eerste Engelstalige film telefonisch in de armen van haar ex-geliefde, op wie ze al dagen wacht.