Het is verleidelijk om de esthetiek van de Griekse filmmaker Jacqueline Lentzou, die al enkele jaren een begrip is binnen het kortefilmcircuit, te reduceren tot louter meanderend. Haar werk tast doorgaans wat in het rond, meer op zoek naar de texturen van haar protagonisten dan naar enige plot of narratieve logica. Lentzou is geïnteresseerd in de manier waarop het zonlicht door een vuil raam binnenvalt en hoe de gebroken stralen langzaam een huilend gezicht onthullen, niet zozeer in waarom er wordt gehuild.
