Sabine Borgignons ontwaakt uit een coma op 22 juni 2016, drie maanden na de aanslagen in het Brusselse metrostation Maalbeek. De film opent met een animatiebeeld: een versplinterd metrostel. Op de pianotonen van Beethovens “Für Elise” leiden Sabine’s woorden “J'essaie de remettre des images là ou il y en a pas” de emotioneel beladen kortfilm in.

Sabine zoekt de brandweerman op die haar hielp bij de aanslag, en de cursist uit de beeldhouwles die naast haar in de metro zat. Stemacteurs lezen hun getuigenissen voor. Schorre en timide woorden vermengen zich met een verzorgd sounddesign, die het leed in hun ontheemde herinneringen nog benadrukt. De reconstructies zijn teder maar vaak tevergeefs: het trauma erodeerde hun geheugen. 

Ismaël Joffroy Chandoutis’ kortfilm poogt de herinneringen te reconstrueren die de aanslagen niet overleefden. Hij compileert beelden van de beveiligingscamera’s met de bekende journaalcaptaties. Die overdaad aan beelden botst met de onwil van Sabine’s geheugen, maar dwingt ons tegelijkertijd tot een nieuw gezichtspunt. In hoeverre onze ervaring met de aanslagen beïnvloed werd door passieve beeldconsumptie en actief getwitter is niet Chandoutis’ centrale vraagstuk, maar zulke mijmeringen sijpelen Maalbeek binnen zoals puinstof in een ontploft metrostation.

Het nauwkeurige, haast journalistieke opzoekingswerk is net zoals in zijn vorige kortfilm, Swatted, erg tastbaar. Maar Maalbeek, deels montagefilm, deels experimentele videokunst, laat het documentaire genre uit haar voegen barsten. Chandoutis’ beelden herinneren zowel aan het pointillisme van de 19e eeuw als aan de ruis van een verstoorde beeldtransmissie. Meditatief en moeizaam zoomt hij uit. Hij neemt een stap terug zoals ook Sabine dat poogt te doen. Is een stap achteruit de beste manier om vooruit te gaan? Valt er tussen het as en het puin van een exploderend metrostel nog een herinnering te rapen?