In Evi Cats’ In attesa di una tempesta solare is de stad een haakwerk van mensen die met handen en voeten aan elkaar hangen. Er zijn ook brede straten met uitvergrote gezichten op posters, hekken rond gesloopte gebouwen en een kleurrijke metro. Wachtend op de zonnestorm uit de titel, laaft de camera zich alvast aan lijnen in het straatbeeld. Tot de lens een paar voeten treft en die volgt, in zacht galop. De wandelaarster draagt schoenen uit een vorige eeuw. Ze blijkt een Italiaanse die zich het Frans en de stad eigen probeert te maken en iets lijkt te zoeken binnen een groot, weids, onoverzichtelijk Brussel.  

De jonge vrouw heeft geen telefoon bij maar probeert iemand te bereiken. Ze baant zich een weg tussen passanten die haar excusez-moi? negeren of haar hun gsm uitlenen zonder dat ooit leidt tot het verhoopte gesprek. Het oog van de camera zwenkt van de straten naar de lucht naar korte ontmoetingen tussen onbekenden. Soms worden de gesprekken vooral gevoerd, lijkt het, omdat een van beiden stiekem nood heeft aan een babbel, al is die onbeduidend. 

De woorden vermenigvuldigen zich, voetenparen wandelen samen over het grind. Zo krijgt de stad een magisch karakter en wordt de film een groot sfeerbeeld van een ander maar ook zelfde Brussel; een stadssymfonie waarin mensen vooral uit stemmen bestaan in een stad in verandering die zich slechts via die anonieme stemmen echt laat zien.

De zoekende vrouw belandt op een grasveld, goed verborgen tussen de bouwwerven, appartementsblokken en kantoorgebouwen. Ze treft er een andere Italiaan die naast zijn in het oog springende gele auto, lange redevoeringen houdt over de aurora borealis waar hij op wacht. Een zonnewind waait blijkbaar voortdurend en soms verandert die wind in een storm die op aarde zichtbaar is als felroze of groene mist. 

Wanneer zo’n windvlaag precies in een storm verandert is onzeker, maar de zoektocht van de jonge Italiaanse lijkt hier, aan de gele wagen, halt te houden en in de stilte voor de zonnestorm, slaagt ze erin om haar langverwachte gesprek te voeren, door met de telefoon van haar landgenoot haar contact te bereiken. Wat ze vertellen doet er weinig toe. In het oerwoud aan kranen, bekabeling, verkeersborden en onkruid, doet het soms goed een vertrouwde stem te horen. 

Ieder mens is de som van gemiste telefoongesprekken, stadswandelingen en verhalen over gebouwen uit een verleden leven. Evi Cats laat heel veel en heel weinig zien, en we begrijpen dat dat alles samenhangt, zij het voor ieder op een verschillende manier. In iedereen woedt namelijk een andere storm en in elk paar ogen heeft het Noorderlicht een andere kleur. Het is de grote metropool die voor elk van ons een plek bewaart, en die dan ook terecht in al haar texturen en vormen de hoofdrol opeist in Cats’ film.