Pellicule is vergelijkbaar met planten, maar ook met een lagune. Het printproces van een beeld op lichtgevoelig materiaal doet denken aan het fotosyntheseproces dat planten ondergaan als ze zonlicht opvangen. Het oppervlak van een meer werkt als een spiegel, die beelden reflecteert of ‘projecteert’. 

En er is nog een opmerkelijke link tussen cinema en de natuur, meer bepaald water. Een film als Borde de nieve, die zowel analoge film als digitale beelden gebruikt, wordt mogelijk door een genereuze stroom, als het ware een kabbelende rivier, van ideeën. Via onsamenhangende fragmenten beweegt de film ons door landschappen en genereert een ervaring als een pelgrimstocht.

Smeltende bergtoppen dienen hier als metafoor; het ijs geeft telkens nieuwe manifestaties van het landschap vrij. Het ecosysteem onderging verschillende vormen van geweld; laag na laag legt het smelten de menselijke passage en vernietiging bloot. Maatschappelijke crises worden zo zichtbaar in de biosfeer: rivieren en bergen als getuigen van een strijd. De bergketens leiden ons, als toegangs- of ontsnappingswegen, naar het verleden of de toekomst. De berg die in de film centraal staat, zorgt zo voor een geologische, ruimtelijke, temporele en symbiotische ontmoeting. Ondertussen wandel ik verder.