“Ik ging de citroenboom in om de geelste citroen te plukken. Ik vond een raaf en hij gaf me een ei — er zat een verhaal in. Ik ging zitten en luisterde.” In een stop-motionfilm van vijf minuten worden we meegenomen langs decennia van herinneringen, angsten en tederheid. Dit monochrome werk, in schaduwrijk geel en blauw, is een metafoor voor het verstrijken van de tijd en onderlijnt de genegenheid die je krijgt van de goede herinneringen, die meestal achterblijven in een verlaten huis of onder een ouder wordende boom.

De tragedies onderweg zijn nooit belangrijker dan wanneer je iets te verliezen hebt: een vader, een vogel, een huis. Maar zijn deze ooit echt verloren? Misschien komt alles terug als je een ei neemt uit het laatst overgebleven nest in de boom. Je hoeft er alleen maar in te geloven.” — Margarida Moz