“Hoppekee. We buitelen. We duikelen. We duizelen. We zeggen bijna “aah” en “oooh” tijdens het kijken naar deze film. We voelen het kriebelen in de buik. Een soort rollercoaster maar dan zachter: meer tuimelen en tollen,  eerder dan vallen. We zijn er ondersteboven van.

De zon schijnt. Vogels fluiten. Een luchtballon ligt op de grond. We ontstijgen, overstijgen. Alsof we de zwaartekracht uitdagen met een touwtje aan de enkel, toch nog een beetje verbonden. We starten in de vaste grond onder onze voeten, en ontspringen, grijpen als een gretige kiem in de lente naar de zon. Opgeladen glijden we verder, lichtvoetig.  

We spelen met perspectief. Handig op het moment dat sommigen zo’n starre blik houden op de wereld en op hoe we er ons in zouden moeten bewegen. Het helpt om de dingen van andere kanten te bekijken. Los te komen. Los te laten. Spelende, dartelende mens zijn. Jezelf vrij te kijken.” — Anouk De Clercq