De term ‘plot point’ wordt gebruikt om het moment in een scenario te beschrijven waarop het verhaal een andere wending neemt. De Belgische filmmaker Nicolas Provost gebruikt in Plot Point menig montagetrucje om te suggereren dat er iets dramatisch gebeurt, maar in werkelijkheid zitten we als toeschouwer gevangen in een doodlopende straat. Dit is paranoia in zijn puurste vorm: angst voor wat er eigenlijk niet is. 

Met een verborgen camera op zak trok Provost vijf avonden lang naar Times Square waar hij toeristen, politieagenten en auto’s documenteerde. De drukke straten van New York City veranderen zo in een fictief, cinematografisch decor. Provost speelt met ons collectieve geheugen en de cinematografische codes ervan. Zo stelt hij de grenzen tussen een geënsceneerde, gesuggereerde realiteit en authentieke fictie ter discussie.

Ondanks de bezwerende spanningsboog, levert dit geen klassieke film op. Het werk bestaat louter uit paranoïde sfeerschepping en kan ook worden gelezen als een ironische commentaar op de Amerikaanse hysterie na 9/11.