Filmmakers Samuel M. Delgado en Helena Girón gaan op zoek naar de laatste levende heks in Ye, een dorpje op het eiland Lanzarote. Op de klankband horen we predikanten discussiëren over het mythische bestaan van heksen. Tegelijk zien we oudere dames die wortels en planten plukken. De magie van hun verhalen wordt werkelijkheid als de nacht valt. Dan is reizen mogelijk. Maar vliegtuigen bestonden nog niet, dus ze verplaatsen zich via het gebed.  

Er zit een elegante eenvoud in wat Delgado en Girón met hun materiaal doen, maar hun werkwijze heeft ook een bredere poëtische weerklank. Ze verzamelen non-verbale verhalen die op het punt staan te verdwijnen en roepen een griezelige, buitenaardse sfeer op. Neither God Nor Santa María is gefilmd op vervallen 16mm-pellicule waardoor de beelden van flora en fauna de textuur en uitstraling krijgen van een opgegraven document, vol krassen en onvolkomenheden. Daardoor reflecteert het werk ook over de vergankelijkheid van de filmkunst zelf: net als andere traditionele volksgebruiken is het een bedreigde kunstvorm, die alleen kan worden behouden door deze van ambachtsman op ambachtsman door te geven.