Ontroerd Kortfilmavond #2
met Maud Vanhauwaert
In november organiseren Sereni en ONTroerd magazine, in samenwerking met Kortfilm.be, de tweede editie van de ONTroerd kortfilmavonden. Juanita Onzaga, Maud Vanhauwaert en Mathias Sercu presenteren elk een avondvullend kortfilmprogramma rond verlies en rouwbeleving. Vanhauwert verwelkomt u bij Cinema Lumière in Mechelen op 7 november.
Na bekroonde dichtbundels debuteerde Maud Vanhauwaert vorige maand opnieuw, dit keer als romanschrijver: Tosca is beschikbaar bij de betere boekhandel. In het door Maud gecureerde kortfilmprogramma komen verschillende vormen van verlies aan bod en wordt gezocht naar dat wat overblijft zodra iemand er niet meer is: een stoel, een brief, een herinnering.
Maud Vanhauwaert is een Belgische dichteres en schrijfster. Ze heeft een achtergrond in Taal- en Letterkunde en Woordkunst. Haar poëziedebuut Ik ben mogelijk (2011) en bundel Wij zijn evenwijdig_ (2014) werden meermaals bekroond. Maud creëert theatrale poëzieperformances voor diverse locaties, van opera tot schapenstallen, en heeft ook lesgegeven. Ze was stadsdichter van Antwerpen en ontving de Jan Campertprijs voor Het stad in mij (2020).
Tickets kosten €10, reserveren kan via www.ontroerd.be. De deuren openen om 19u. Om 20u00 start het filmprogramma, dat ongeveer 75 minuten duurt. Nadien gaat Kortfilm.be-kernredactielid Bo Alfaro Decreton met Maud in gesprek.
De ONTroerd korfilmavonden is een project van Sereni en Kortfilm.be. Met de steun van Sphinx Cinema, Cinema Lumière Mechelen, CC De Grote Post en Filmfestival Oostende.
Portret © Jill Bertels
Programme
Programma
Een vader neemt afscheid van zijn jonge dochter. De dochter groeit op, maar blijft een diep verlangen naar haar vader met zich meedragen.
Hoe ga je om met een migratie naar een vreemd land? In 1994 komt een Bosnische familie als oorlogsvluchtelingen in Nederland terecht. In hun nieuwe woonplaats proberen de gezinsleden elk een tweede thuis te vinden, wat af en toe tot absurde situaties leidt. Een werk van autofictie: Ena Sendijarevic kwam zelf als zevenjarig Bosnisch meisje naar Nederland.
Daar staat het: het met potlood getekend huis. Het begint uit elkaar te vallen. Bakstenen komen los van de muur, de voordeur valt uit zijn scharnieren en muren breken weg. Alles zinkt weg in het eindeloze niets.
Na het vertrek van hun moeder, moet Stephanos noodgedwongen op zijn jongere broertjes en zusjes passen. Terwijl ze samen een idyllische namiddag doorbrengen en genieten van zomerse luiheid, doet rouw onverwacht zijn intrede. Jacqueline Lentzou’s Alepou is een klein maar prachtig epos dat zich op één namiddag ontvouwt en het verlies van onschuld toont.
Elke dag springen een vader en zijn zoon met een parachute uit hun koude huis, vastgemaakt hoog aan een klif, om naar het dorp op de grond te gaan, ver weg, waar ze het ijs verkopen dat ze dagelijks produceren.