Scum Mutation
In deze cyberpunkanimatie wiebelen vier wezens als marionetten in een zwarte leegte. Gebogen, met uitpuilende of scrhale ledematen, hun huid binnenstebuiten gekeerd: de menselijke anatomie is gemuteerd. Een buitenaardse kracht probeert hen te onderwerpen, politiestemmen slaan toe als wapenstokken. Maar deze kwetsbare lichamen vechten terug. Scum Mutation neemt ons mee naar het strijdgebied van radicaal feministisch protest — en wordt een klinkend baken van herovering.
“Deze film biedt een emanciperend antwoord op woede en start met een weergave van maatschappelijk geaccepteerd geweld — “onze lichamen zijn bezette gebieden”. Maar vervolgens worden deze gebieden heroverd door complexe lichamen die zowel vloeibaar als tastbaar zijn. Lichamen die weten hoe ze terug moeten vechten, die collectieven vormen. Lichamen die, ondanks alle vijandigheid en onderdrukking, de kracht vinden voor een beslissende bevrijdingsslag.
Scum Mutation van Ov is een fysieke ervaring, een cyberpunkanimatie die alle zintuigen bespeelt. Verzet wordt zichtbaar, hoorbaar, voelbaar, en waarachtig. In deze trip van tien munten valt veel te leren, bijvoorbeeld hoe onszelf te lokaliseren in een veronderstelde bodemloze ruimte. We leren trauma’s te verwerken door middel van solidariteit en we leren het uit te schreeuwen — strategieën om te overleven in een vervreemde wereld.
De film draait rond politiegeweld, verkrachting, angst, posttraumatische stressstoornis, en belicht (queer-)feministische, radiale reacties op ondraaglijke omstandigheden. Als een getuigenis vindt Scum Mutation bondgenoten in de kijkers en luisteraars, die zich verbinden met de verzonnen, digitale lichamen die niettemin gemaakt lijken te zijn van vlees en bloed.” — Borjana Gaković
Scum Mutation werd gekozen door film- en mediawetenschapper en curator Borjana Gaković, als reactie op This Day Won’t Last. Haar werk richt zich op representaties van geschiedenis en de medialiteit van geschiedschrijving, Europese cinema van de jaren zestig, vrouwen en film, en oorlog en trauma in film. Ze presenteert regelmatig historische filmprogramma’s in bioscopen en op filmfestivals. Ze was de mediawoordvoerder van de Duitse vereniging van gemeentelijke en culturele bioscopen en was redacteur van het filmmagazine Kinema Kommunal van 2017 tot 2021. Sinds 2020 maakt ze deel uit van de programma- en selectiecommissie van DOK Leipzig.
In deze authentieke en noodzakelijke dagboekfilm over het verlangen naar vrijheid en gemeenschap, reflecteert de filmmaker op wat het betekent om jong en queer te zijn in Tunesië vandaag de dag.