“Met een mix van 3D-, digitale en handgemaakte technieken creëert Inès Sedan personages, ruimtes en bewegingen die voorbij het realistische gaan. Je kan haar films lezen als hoofdstukken van eenzelfde verhaal over verlangen en zelfbewustzijn. De structuur van Moi lijkt op een verleidingsritueel, dat de patronen van heteronormativiteit tegelijk versterkt en beperkt. Maar dat is slechts aan de oppervlakte.

De film opent met een dynamische montage. Een koppel zit in spanning tegenover elkaar, aan weerszijden van een tafel. De klok tikt en wanneer het moment daar is, treedt de vrouw het lichaam van de man binnen; nu pas is hij klaar om zich bij een menigte te voegen. Die massa mensen ziet er uit als het koppel. De fantasie van het verslinden van de geliefde lijkt eerst verontrustend bezitterig maar onthult zich als een metafoor voor het in de kast zitten.

De wervelende wereld van het koppel wordt een podium waar mannen in pak en met bolhoed een quadrille-achtige dans opvoeren met vrouwen in mooie jurken en op hoge hakken. Beiden zijn voorzichtig om de grenzen van genderverschillen niet te overschrijden. Maar dat is vruchteloos. 

Het dansen leidt tot seksueel getinte beelden van lichaamsdelen. In een oogwenk begrijpen we dat dit eigenlijk een verhaal is over het bevestigen van een innerlijke drag, het doorbreken van patronen en het je verenigen met anderen op basis van non-conformiteit. Balancerend op de dunne rode lijn tussen vereenvoudiging en eenvoudige schoonheid, toont Sedan met succes het pad van een onstuitbare transitie.” — Olga Bobrowska