Vaak volstaat één enkele waarschuwing, maar deze film heeft er twee. De eerste: “Deze film bevat flitsende beelden.” Zet je dus schrap, een migraine-aanval is niet uitgesloten. De tweede, “LUCA School of Arts Campus Sint-Lukas Brussel,” voelt dreigender, als een waarschuwing voor een mogelijk naïeve filmmaker die zich de heersende Europese arthouse-stijl eigen tracht te maken. Maar niets blijkt minder waar: deze kunststudenten, onder het mentorschap van Bas Devos, weten een aardig feestje te bouwen.

+6 Gain moet vanaf het begin beantwoorden aan heel wat verwachtingen. De lucht is roze door de bloedmaan. We horen niets. De in Genk geboren filmmaker Jorn Plucieniczak opent zijn film met een oogstrelend beeld van die kleurrijke lucht, bomen, en de vraag wat zich daaronder afspeelt. Het beeld knipt vervolgens naar een wazig tracking shot van lege straten in een Belgische buitenwijk; het typische post-industriële landschap dat de Vlaamse cinema vaak aan zijn kijkers voorschotelt, verschijnt hier louter en passant. De camera is stellig naar boven gericht, uit angst voor de lantaarnpalen, alsof het de tripods uit War of the Worlds zijn. Uiteindelijk vlucht de lens richting een beangstigend bos, waar het groene gebladerte al het roze dreigt te doorprikken. Een figuur die aan het creepypasta personage Slender Man doet denken, een kwelgeest, breekt door de stroboscoop. Het dreunende titelscherm slaat ons wakker.

Slender Man — of in dit geval acteur en subject Symen Martens — ontwaakt wanneer de camera haar focus terugvindt. Zijn trui hangt langs een schouder, stretchers in de oren, kaalgeschoren hoofd. Martens is een skater, voetbalt in het weekend, en rust na het werk uit met bier en Family Guy—een gespierd, herkenbaar type. Hij is in gedachten verzonken, terwijl zijn vriend Sam tettert over Frenchcore, een subgenre van gabber. Plucieniczak toont ons de nasleep van een rave, hun primaire bestaansreden. Martens moet morgen werken, dus vanavond wordt er niet gedronken. Sam zucht afkeurend.

Nog een rode straat. Een grotere groep jongens loopt verspreid. Ze babbelen en roken. Martens ziet er grimmig uit, opnieuw buiten focus. Sam mijmert over het Dour Festival, over het verlaten van hun dorp. Hier waar het nooit echt licht wordt, daar waar zowel kinderen als volwassenen volledig afwezig zijn. Sinds hij terug is van het festival, kijkt hij niets anders dan festivalvideo's op Youtube: samen feestherinneringen creëren is het enige wat dit duo weet na te jagen. 



Martens ouders zijn nooit thuis, de plek waarnaar Plucieniczak ons nu meeneemt. Hij brengt slechts een paar hoeken van het exterieur in beeld, alsof hij het geheel liever niet vastlegt. Martens zit in zijn Adidaspak op een bank naar de keuken te kijken. Hij neemt een trek van zijn vape, een dampwolk cirkelt rond zijn been. De lengte van de close-up breekt met de realiteit: Martens valt moeilijk te vergelijken met Tsai Ming-liang’s fetisjacteur Lee Kang-Sheng, maar zijn gebrek aan innerlijke gevoelswereld veraadt de algemene toon van de film. Hij neemt de telefoon op: “Wat is de locatie?”

Plucieniczak zoekt spiritualiteit bij zij die leven voor het weekend. Hoe dichter het weekend nadert, hoe meer de kleuren satureren; roze wordt rood. Een stroboscoop flikkert op Martens’ kale hoofd. Zijn lichaam is onscherp. De camera zwenkt van links naar rechts, zoals menig beelden in Gaspar Noé’s Irréversible; de muziek bouwt op, een tranceknaller die geduldig wacht om toe te slaan. Maar in plaats van die drop komt er een cut. In de woonkamer zien we een Call of Duty sniper op het televisiescherm. De camera beweegt naar links, naar de blauwe muren van Stretch’s huis. De spelconsole blaast, de disc draait hoorbaar, zijn vriend zoekt de locatie op Google Street View. Het blijkt een bos te zijn met akoestiek bevorderende grotten.

Ze komen aan op de locatie en laten de duisternis achter zich. “Hoor jij het?” We horen helemaal niets. Een zaklamp licht het pad voor hen uit. Ze zetten door en bestuderen het gebied. Is dit voldoende ruimte voor een Hardcore feest? Wanneer het ochtend wordt, zoeken ze daar hun slaap op. De camera zweeft langs hen, als een klopgeest die zijn prooi bekijkt. We denken aan de beeldtaal van de Franse filmmaker Philippe Grandrieux. Het is tijd.

Voor een lange tijd kleurt het scherm zwart. Alhoewel: tijdsbeleving is relatief binnen deze film, het duurt misschien hooguit dertig seconden. Dan weerklinkt een repetitieve gabber-beat. Vind je het aangenaam? Dat is niet de bedoeling. De muziek zwelt aan en vervormt naar het geluid van metaal, nog meer bass. Hardcore haalt al het intellectuele uit industriële techno en houdt enkel het rauwe geluid en de negatieve emoties over. Rood geflikker, onscherpe dansende lichamen. De camera rolt vooruit terwijl abstracte lasers de muziek naar ergens anders transporteren. Plots wordt de focus haarscherp, het beeld een stroboscoop, flikkerend zoals het werk van Stan Brakhage of een doordraaiende rol pellicule. Er komen glitches op het scherm — scheelt er iets met de Vimeo-link of de internetverbinding? Nee, dit is echt, we verlaten de aarde want dat is wat gabber doet. Niet dat iemand dit effectief leuk zou vinden, maar Martens piekt tijdens deze ADHD-muziek en nu vallen er op het scherm amper nog kleuren te onderscheiden. Louter nog licht en donker.