Animatie maken is duur en elke afgewerkte film is een klein wonder. Mede dankzij het succes van het spitsvondige kleinood Catherine kreeg animatrice Britt Raes de middelen om Luce en de rots te maken. Deze met de computer getekende 2D-animatiefilm heeft dezelfde stijl als Catherine wat betreft de robuuste, geometrische vormgeving, maar is inhoudelijk gevoeliger en minder humoristisch dan zijn voorganger.

De opzet is kernachtig: meer dan zeven minimalistisch getekende huizen in een kring heeft Raes niet nodig om een dorp uit te beelden. Ook weten we na één dagverloop dat in dit dorp iedere dag hetzelfde is. De bewoners ontwaken, ontmoeten elkaar in het midden van het dorp, en gaan weer slapen. De kleuter Luce is de dochter van het dorpshoofd. De twee figuren zien er anders uit dan de andere bewoners en wonen in een groter huis, maar daar wordt verder niets mee gedaan. Wel van vitaal belang is Luce’ fascinatie voor stenen en angst voor het donker.

De tweede dag die net als de eerste had moeten zijn, begint met chaos: een reusachtige rots is middenin het stadscentrum gerold en blokkeert alle deuren. De rots blijkt te leven en gedraagt zich ondanks zijn omvang als een baby of als een kat, zoals hij spint in zijn slaap. Net als Luce is hij bang voor het donker. Met man en macht proberen de dorpelingen de rots in beweging te brengen. Het is echter Luce’ licht en liefde die de steen zullen rollen richting oplossing. Niet toevallig betekent ‘Luce’ licht.

De kortfilm doet denken aan een verhaaltje voor het slapengaan. Niet alleen door het thema van dag en nacht of opstaan en gaan slapen, maar ook door de zoete moraal, het fabelachtige verhaal en de toegankelijke vormgeving. De twee schattige personages en het lieve verhaal maken de film geschikt voor een jong publiek vanaf zes jaar. Een nog jonger publiek kan gapen naar de felle kleuren en grote vlakken en het soms komische, soms etherische koorgezang op de klankband. De terugkerende melodieën klinken opgewekt als de zon opkomt en treurig als de dorpsbewoners zich te slapen leggen in hun geruïneerde huizen.

Animatoren springen vaak inventief om met (transformaties van) objecten of vormen, omdat ze zelf volledig bepalen hoe iets eruitziet en hoe het in beweging komt. De mogelijkheden zijn eindeloos en Raes maakt er op virtuoze wijze gebruik van. Vaak speelt ze met cirkels, die van een rots kunnen transformeren in een oog, een zon of een raam. De cirkels doen ook dienst als splitscreens, kaders waarin verschillende taferelen in één beeld worden geplaatst. Een fijn voorbeeld is wanneer Luce in de ene cirkel in haar jaszak tast en we in de bol ernaast zien wat ze vastpakt.

Luce en de rots kreeg zijn wereldpremière gisteren in het programma Generation Kplus van het filmfestival van Berlijn, een sectie met kinderfilms die een jong publiek serieus nemen en hun wereld tastbaar maken. De film van Britt Raes hoort daarin zeker thuis met zijn speelse vorm en thema’s als angst, vriendschap en de kracht van kinderlijke naïviteit. Raes bevestigt haar talent om een tegelijk verfijnd en toegankelijk verhaal te vertellen.