De bachelorfilm van Lennert Madou is een zomerse rêverie van twaalf minuten. Het uitgangspunt is nochtans geen droomscenario: Otto en Casimir zitten vast in een langeafstandsrelatie. Casimir is professioneel danser en woont duizenden kilometers ver. Via dagelijkse video-opnames proberen ze om te gaan met de sleur.

Wie Madou’s fotografie kent, herkent die ook in zijn filmische stijl: weinig afgelijnde modellen, veel ruimte voor beweging. Licht en de warme kleuren smelten samen in synesthesie. Visueel voelt alles daardoor licht aan, alsof je van het ene naar het andere beeld zweeft. Otto is daarbij ook passend uitgedost: zijn trui is even wollig als de ik-hou-van-u’s die hij Casimir toespeelt.

Madou vermijdt de langeafstandsrelatie overdreven te dramatiseren. De esthetiek verbloemt niet maar ontwijkt de situatie evenmin. De gevoelens van de twee jongens worden in de gesprekken en in de choreografie realistisch vertolkt. Veel nuchterheid dus, maar wel op een bedje van dromerige muziek en acteerprestaties.

Felix Braeckman, die Otto speelt, neemt en krijgt tijd, en laat zijn lichaam spreken. Dat werkt. Zijn witte haarkleur is opvallend — De Witte van Sichem schiet je spontaan te binnen. Al zal Braeckman allicht, zoals wel gebeurde op de set van Robbe De Hert, zijn haren niet omwille van de rol zo hebben geverfd. Waarom zijn jongens met witte kapsels zo eindeloos fascinerend? Deze blonde kop in kwestie hopen we in elk geval snel terug op het witte doek te zien. Het liefst opnieuw in een korte film die met beide voeten op de grond blijft maar er toch in slaagt hogere sferen op te roepen.