Twee jonge vrouwen wandelen door een leegstaand huurhuis. De verlaten ruimte en grijze muren contrasteren hun levendige gezichten en hoopvolle ogen. We zijn in California City, een quasi spookdorp net buiten Los Angeles dat Isabelle Tollenaere ook in haar langspeelfilm Victoria samen met mederegisseurs Liesbeth De Ceulaer en Sofie Benoot onder de loep nam. Tollenaere vond er duidelijk een dankbaar en fascinerend decor. Het gebied kent ongeveer even veel straten als inwoners: een buitengewoon stuk beschaving dat de loze kantjes van de Amerikaanse droom perfect belichaamt. The Fruit Tree herwerkt beelden uit de draaiperiode van Victoria, met herkenbare cinematografie. 

Sharleece, een van de weinige inwoners van dit bevreemdende dorp, heeft een zachte stem die een warme persoonlijkheid doet vermoeden. Ze wandelt door de kleine, kille woonst, mijmerend over haar jeugd in Los Angeles en dromend van een toekomst in het vacante pand. Met visuele poëzie en metaforen volgt Tollenaere’s cameraoog het personage, tot de stijl radicaal wijzigt, ook tegenover de originele langspeelfilm. De mise-en-scène verdwaalt mee in Sharleece’s dromen: verleden, heden en toekomst raken elkaar en versmelten. 

Door een scherpe blik voor compositie, vindt Tollenaere betekenis in alledaagsheid. Opvallend ook is de grote zorg voor het in beeld brengen van het hoofdpersonage. Sharleece grijpt de aandacht met de minste woordenwisseling; de gesprekken die ze voert zijn haast banaal en toch ontroerend. Zowel de kleine observaties over planten als haar grotere bedenkingen over het opgroeien in de stad voelen tegelijk gedicteerd en toch spontaan. 

Ook weet Sharleece, als een volleerd protagonist, naar de camera te spelen zonder de vierde wand volledig te doorbreken. De gemaaktheid van de film is voelbaar maar nooit afleidend.  Waar de lijn tussen documentaire en fictie dan precies ligt, doet er uiteindelijk niet toe. The Fruit Tree is een gelaagd portret, treffend in eenvoud.