"Verdomme he!” roept Kevin Jason boos toe, wanneer die met zijn hoofd vast komt te zitten tussen de tralies van een tuinhek. Hij spuwt hem op zijn hoofd (“dat glijdt beter” - “ja, nee, maar dat stinkt"), probeert hem zonder resultaat los te trekken, waarna hij hem ook achterlaat. De voorzichtige, wat onzekere puber Jason is een blok aan het been van Kevin, die dan wel cooler, maar minstens even eenzaam is. Beiden zijn aangewezen op zichzelf en elkaar, dik tegen Kevins goesting, in een onbenoemd saai Vlaams dorp.

Op het eerste zicht lijkt Easter Eggs vooral mee te deinen op een al lang in stand gehouden traditie van typische Vlaamse marginaliteitsfilms en -reeksen - zoals De helaasheid der dingen, Feel sad for the bunny, Ex-Drummer, Bevergem. Maar dan nu in animatie. Soms droog, vaak lomp, altijd tragisch. Filmmaker Nicolas Keppens lijkt daarmee de stijl en inhoud door te trekken die hij eerder al zette in de geprezen kortere animatiefilm Wildebeest.

Maar er schuilt meer nuance achter die façade. Keppens brengt een subtiel verhaal over machtsverhoudingen, puberteit, vriendschap en kwetsbaarheid. Verpakt in een maf avontuur weliswaar, Jason en Kevin zijn immers op zoek naar de exotische vogels van de eigenaar van het Chinese restaurant, die ze dan kunnen doorverkopen voor geld dat Jason kan gebruiken voor een nieuwe mountainbike.

De dialogen, ingesproken door Victor Girl Polster en Rik Verheye, klinken qua stemmenwerk opzettelijk stroef en afstandelijk en de tekst zelf is duidelijk doordacht. Zoals wanneer Jason zegt: “Kevin heeft me ooit eens vergif laten drinken. Maar als grapje. Daarna weent hij meestal en mag ik kiezen wat we doen.” Ook de kleurrijke 2D-beelden zijn uitgekiend, met noties van absurd. Zoals het amper één meter lange hek waarin Jason komt in vast te zitten, dat middenin een grasveld staat en dus volstrekt nutteloos is, want langs beide kanten omgeven door open gras. Easter Eggs lijkt gratuit en snel, maar blijft wel plakken.