Wanhopig toeterende wagens staan stil in de file, hun mistlampen staan aan. Hun bestuurders beginnen te vitten op passagiers, anderen stappen uit en zoeken contact met lotgenoten. De nevel trekt maar niet op. “Tijd en ruimte worden troebel,” vertelt Vanspauwen in een video-interview met Kortfilm.be. “De dag die wit was is eigenlijk een mix van Fellini en het surrealistische van Roy Andersson. Voor mij is het een soort absurdistisch werk.” Alleszins verdwalen tussen de holderdebolder geparkeerde auto’s ook wat varkens. Later ontwaren we ook nog paspoppen tussen de smog. Beide beelden beklijven.

De cast van vlotjes veertien acteurs, kinderen inbegrepen, zit vooral vol onbekende karakterkoppen. Met uitzondering misschien van Kirsten Pieters, Lukas De Wolf en Stefan Perceval, al lijken ook hun flarden dialoog, dansbewegingen en ruzies soms in de mist op te lossen. De verschillende vignettes geven een inkijk in een tussentijd en -plek, ergens tussen vertrekpunt en uitgesteld doel. “Hoe laat is het?” “Hoe lang nog?”: terwijl de tijd tikt, creëert de mist iets achronisch en kleuren ronkende motoren en occasionele claxons een voorts verstild niemandsland.

Zorgt die mist voor een fragmenterende flou artistique die de focus wegneemt van al wat daarbinnen gebeurt? Kan best zijn, maar het geheel werkt wonderwel, met dank aan de spaarse maar puntgave dialogen. Een nerveuze camera baant zich een weg door de troebele lucht, wat de tableaus ook minder statisch maakt dan het opzet doet verwachten.

Cameraman Mathee Van Holderbeke (Nest) doet een Gents belletje rinkelen en is niet de enige opvallende naam in de crew: acteur Spencer Bogaert was hier chef belichting. Een rol die Wannes Vanspauwen dan weer zelf invulde op de set van Sven Spurs opgemerkte Eden. Het KASK zendt zijn zonen uit. Opvallend hoe velen van hen een hang hebben naar artistieke kleurenfilters over het kader. Wannes Vanspauwen vult het scherm dan weer met magistrale mist.