Een broeierig Brussel dwingt haar inwoners tot nietsdoen. Ook Ilias slaapt zo de dag voorbij. Scrollen op zijn telefoon, voetballen met vrienden: hij rijgt de dagen en nachten in de stad gezapig aan elkaar. Voor de twintiger lijkt het leven in een waas te passeren, tot hij tijdens een tocht langs het kanaal op een paard botst.

Het is een haast absurd plotpunt, maar filmmaker Enzo Smits gebruikt het in Daysleeper als metafoor van rust in een omgeving waar die maar zelden te vinden is. Protagonist Ilias mist dit appel niet en ontfermt zich zonder verpinken over zijn nieuwe viervoeter. Hun stille wandelingen vangt cameraman Grimm Vandekerckhove in een grauwe esthetiek. Straatlantaarns die de nacht verlichten, terwijl de stadsruis steeds zachter op de klankband rommelt. De natuur kabbelt de kaders binnen en lokt Ilias woordeloos de betonnen jungle uit. Ze vraagt hem ongedwongen om zich over te geven.

Smits, een LUCA-alumnus die in Brussel bleef plakken, vertelde enkele jaren terug al in BRUZZ dat zijn inspiratiebron ligt in dat rondhangen, het nietsdoen. “Er is niets, dus kan er veel ontstaan,” verwoordde hij dat zelf zo mooi, zoals al te zien in zijn afstudeerfilm All We Ever Wanted Was Everything. In It Won’t Be Long Now, een kortfilm die hij in 2016 voor Canvas maakte, illustreerde hij dat mantra even treffend met enkele Kempense pubers die op hun brommers zitten en daar ook blijven. Vijf jaar later blijkt Smits’ voorliefde voor dat rondhangen dus niet geweken, al sluimert er nu een stedelijk thema in de zwijgzame montage.

Zo stellen Ilias’ vrienden hem voor om de koelte op te zoeken aan de kust. Op hete zomerdagen heeft Brussel weinig stranden of openluchtzwembaden te bieden, dus zoeken jongeren die buiten de stad. Helaas volgen op die pendeltocht ook elke zomer opnieuw schermutselingen die centraal staan in het publieke debat. Dit gegeven voegt een spanning toe aan het weefsel van de film, mooi uitgewerkt in een aangrijpende scène waarin Ilias water voor zijn paard gaat vragen in een bruin café vol witte stamgasten.

Alle personages snakken naar afleiding, maar lijken die elkaar niet te gunnen. Dat draait om egoïsme: we eigenen onszelf de natuur toe en gaan tegelijk sputteren wanneer anderen toegang krijgen tot iets dat nooit het onze was. Diezelfde hebberigheid overvalt ook Ilias, die schrik krijgt om een paard te verliezen dat niet van hem is. Hij bekijkt het dier als zijn enige toegangsticket tot het ontsnappen aan de stadsdrukte. De nood maar ook het gebrek aan rust komen zo samen. Daysleeper weet die paradox goed te vatten.