In het uit 1966 daterende Chromophobia richt een leger zwartgeklede soldaten de wapens op alles wat kleur heeft en installeert zo een kleurloze dominantie. Kleur, in al zijn vormen, wordt systematisch verwijderd en mensen worden opgesloten in werkkampen. Maar uit een rode bloem komt plots een nar tevoorschijn die terugvecht tegen de oppressie, die terug kleur tracht te brengen in de wereld.

Gezien de tijd(sgeest) waarin Chromophobia  werd gemaakt, hint de film makkelijk naar een reflectie op het nazisme, en een waarschuwing voor het opkomende communisme. Toch noemt Servais geen bestaande landen, ideologieën of volkeren bij naam, wat de film tijdloos en universeel maakt. De thematiek blijft dus, ook vandaag de dag, nog relevant — kijk maar naar actuele situaties in Noord-Korea, het Midden-Oosten en China, en meer recentelijk nog het Russische regime onder Vladimir Putin.

Servais verpakt deze politieke boodschap in een op het eerste zicht eenvoudige tekenfilm. De verhaallijn is abstract, de vormgeving minimalistisch. In een makkelijke, zelfs rudimentaire tekenstijl toont de filmmaker enkel de elementen die cruciaal zijn. Dat geeft een schematische indruk. Servais speelt evenwel met vormen en vervormingen van objecten en personages en geeft het werk zo ook een grote charme en een speels karakter. Een extra luchtige noot: de ludieke manier waarop de soldaten zijn getekend, en de binaire geluiden die hun stemmetjes vormen.

Die combinatie van een lichtvoetige tekenstijl en een aandachtig uitgewerkte thematiek maken Chromophobia tot een van Servais’ meest volmaakte kortfilms is, waarvoor hij in 1966 de Grote Prijs voor Beste Kortfilm won op het filmfestival van Venetië.