Drie broers lijdend aan haaruitval reizen naar een kuuroord voor kalende mannen in Istanbul. Terwijl ze tijd spenderen in hotelkamers, zoeken ze op onzekere manier toenadering tot elkaar.  Ondanks hun gemeenschappelijke kwaal heeft elk van de drie broers een volstrekt andere persoonlijkheid. Koen is een diepzinnige man die er niet voor terugdeinst om zijn kennis te etaleren, zo leest hij alleen vrouwelijke filosofen. Bart is een compleet tegenovergesteld type, wandelt rond in een Rode Duivels-truitje en stuurt  graag aubergine-emojis naar zijn lief. Steven is de meest onzekere maar net hem valt wel de grootste verantwoordelijkheid te beurt: er blijkt  slechts één haartransplantatie geboekt en hij tot een keuze gedwongen wordt.  

Beautiful Men ligt in de lijn van Keppens’ vorige film Easter Eggs (2021), een 2D-animatiefilm over de onnozele avonturen van twee Vlaamse tieners. Bijna belangrijker dan de personages zijn in die film de achtertuinen en dakterrassen waar ze hun tijd verdoen. Keppens’ nieuwste film, gecapteerd door cinematograaf Maxim Willy, kiest net als Easter Eggs voor een beeldtaal waarin de omgeving het doen en laten van de broers op allerlei manieren beperkt. De ruimtes worden door de overstap naar stopmotion animatie mogelijk nog levendiger.  

De Turkse hotelkamers waar de film zich afspeelt, lijken in hun kitscherigheid de vleselijke behoeften van hun gasten te verbergen. In die zin doet Beautiful Men ook denken aan Charlie Kaufmans Anomalisa (2015), waar de lege inwisselbaarheid  van het hoteldecor de personages alleen maar eenzamer maakt, omdat ze niet in staat zijn om hun lichamelijkheid te uiten. In Kaufmans film creëert een kwetsbare, ongemakkelijke seksscène een kort gevoel van verbondenheid omdat de onpersoonlijke omgeving, even overwonnen wordt.

In Keppens film behalen de broers ook af en toe kleine overwinningen in het klantgerichte landschap waar ze zich bevinden, net door hun lichaam in te zetten. Zo wandelt Bart graag halfnaakt door zijn hotelkamer, waardoor zijn poppenpenis onder zijn voetbalshirt uit bungelt. Op een heel primitieve manier weet hij zich zo de kille ruimte eigen te maken. 

De lijfelijkheid van de personages ligt mogelijk nog meer in hun vorm dan hun gedrag. Het zijn karikaturale poppen die wat meehebben van stripfiguren. Koen’s kleine blauwe bril is bijvoorbeeld diep weggedrukt in zijn reusachtige kale kop, waardoor zijn oogjes bijna kraaltjes worden. Die eigenschap delen ze dus alle drie: hun kaalheid maakt van hun hoofden een leeg landschap dat meer tot de verbeelding spreekt dan de fantasieloze omgeving waarin ze zich bevinden. Hun zogenaamde lelijkheid wordt op die manier een vorm van schoonheid. 

Geleidelijk aan weten de mannen zich ook te bevrijden uit die verstikkende omgeving, wat leidt tot een droomachtige slotsequentie in het mistige Istanbul. Beautiful Men vervalt zo niet in simpele platitudes over ‘body positivity’, maar zegt eerder iets wezenlijks over de vele manieren waarop lichamen geconditioneerd worden. Op het moment dat de broers onderlinge verbondenheid vinden, spelen de stigma’s over hun kaalheid geen rol meer.