In Dominique Loreau’s allereerste (kort)film zwerft een vrouw door de straten van Brussel, in afwachting van een vertrek naar de tropen met een man die ze toevallig heeft ontmoet op café. De film ging destijds in première op de Berlinale. Het is de eerste in een rij van drie korte pure fictiefilms, gedraaid op 35mm. Later zou Loreau, tevens ook filosoof, schrijver en docent, vooral documentaire en hybride films gaan maken.

“Ik werd me algauw bewust van het feit dat ik erg geïnteresseerd was in wat er naast het draaien gebeurde, in de realiteit waarin de film zich ontplooide en ook van het feit dat fictie maken erg zwaar en materieel lastig is,” vertelt ze daarover op de website van CINEMATEK. “Ik hou ervan om ruimte te laten voor het toeval en verrassingen, ontmoetingen, metamorfoses die plaatsvinden, die zichtbaar worden in de uiteindelijke film. Wanneer de realiteit tegenwerkt en reageert en je moet spelen met die weerstand. Filmen is een ontmoeting met mensen, met plaatsen, met situaties en het creëren van een nieuwe realiteit die zonder de film niet zou bestaan. Het is een daad van transformatie, van jezelf en van de wereld."