“Dear friends. Did you know? The snow isn’t only falling on here, but also on the lake of Novosibirisk, on a Lada in the Kamchatka, and on a whale in the Cara sea,” scandeert een vrouw, in het donker, wadend door de sneeuw tussen enkele hoge appartementsblokken. Steeds weer opnieuw. In Sun Dog zien we een Rusland vol ondraaglijke kilte en donkerte. De setting is dan ook het arctische Moermansk, waar in januari, gedurende een week lang, bijna totale duisternis heerst. “The longest night”, of de poolnacht, heet dat – en die donkerte trekt Dorian Jespers door in zijn afstudeerwerk.

Fedor is slotenmaker en stapt van de ene flat naar de andere. Mensen vinden hun sleutels niet meer in het donker of zijn ze kwijt, en luchten meteen ook hun hele hart tegen Fedor, die het maar in stilte aanhoort. Sun Dog is theatraal, licht bombastisch, en intiem.

Sun Dog is niet de eerste film die Jespers in een met sneeuw overdekt landschap draait. Eerder trok hij samen met regisseur Déni Oumar Pitsaev naar Kazachstan voor hun Looking for Déni. Maar Jespers afstudeerfilm is verrassend en vol poëtisch experiment.

De camera zweeft over een ondergesneeuwd Moermansk en de voice-over van Fedor (dan nog niet in beeld) becommentarieert wat er te zien is (“weer een trein”). Tot de camera, in vogelperspectief, Fedor vindt, plassend op zijn eigen schoenen en opkijkend naar de camera. Jespers doorbreekt de vierde wand voortdurend: Fedor draait zich naar de camera alsof hij de kijker rechtstreeks aanspreekt. De diepe, donkere kleurtinten en beeldvervormingen zorgen voor een gevoel van hallucinatie — denk maar aan Requiem for a dream en Enter the Void —, een trip.