Een man in gitzwarte leren jas wandelt langs een trein. Met levenloze blik omklemt hij een aktetas. Achter de bevroren ramen van de trein zien we mensen. Het eerste shot van Noisetrain overvalt je met kille troosteloosheid, alsof we in een wereld zijn beland waar emoties ver zijn te zoeken.

Zodra de man op de trein stapt, wordt dat gevoel bevestigd. De passagiers zijn duidelijk aangetast door de ijskoude landschappen waar de trein door sluipt. Het enige hoorbare geluid is het bewegende staal van de trein en de dorre ijswind die de wagons geselt. Die wind wordt steeds feller wanneer drie mannen zich in het arctische landschap buiten de trein wagen. Een cruciale fout, want ze worden achtergelaten. De trein dendert verder, het trio start een odyssee doorheen een ijskoud niemandsland.

Regisseur Pol De Plecker vertrouwt voor zijn afstudeerfilm aan KASK School of Arts volledig op beeldtaal, dialogen zijn er niet. De jonge filmmaker knipoogt visueel duidelijk naar de theatrale stijl van de Zweedse cineast Roy Andersson (Songs from the Second Floor, About Endlessness): gortdroge composities, wit, grijs en blauw als overheersende kleuren en sardonische humor. De Plecker past die elementen toe in Noisetrain om een desolate, grafische wereld te scheppen die tegelijk meedogenloos en ironisch is.

Zodra de drie mannen — gespeeld door slim gecaste karakterkoppen Oscar Van Rompay, theatermaker Arne Sierens en Sakis Brönnimann — zich aan hun tocht door de sneeuw wagen, vergroot De Plecker hun nietigheid uit. Ze worden haast opgeslokt door de bergen, eindeloze gletsjers en de barre weersomstandigheden. Het doet denken aan calvarietochten uit de Griekse mythologie, of aan de kosmische gruwel uit het werk van H. P. Lovecraft. Alsof de drie zijn uitverkoren om gestraft te worden door de goden.

De Plecker goochelt vastberaden met visuele en narratieve elementen en weet die samen te leggen tot een puzzel die steek houdt en bovendien spannend is. In zijn vorige kortfilm Bunny Neuktijger bewees de filmmaker al dat hij goed overweg kan met specifieke stijlelementen. Met deze nieuwe film raakt hij daar meer bedreven in. Door humor en surrealistische toetsen toe te passen, mondt dat nooit uit in een holle stijloefening. Het doet je nieuwsgierig snakken naar nog meer van zijn spielereien.