In she asked me where I was from brengt Aulona Fetahaj een persoonlijke uiteenzetting over haar identiteit als Belgisch-Kosovaarse, zonder zichzelf meteen aan het woord te laten. Haar zwerftocht begint niet in België of Kosovo, wel op de planeet Venus.

Via een reis door Google Maps, die begint en eindigt in het heelal, herleidt Fetahaj haar zoektocht haast volledig tot digitale herinneringen. Haar verhaal moffelt ze weg in ondertitels en een tekstdocument dat ze live bijeen typt. Haar gezicht is te zien via de Photobooth-webcam, spreken doet ze niet. Scrollend door foto’s uit haar kindertijd reconstrueert ze een verleden dat ze nooit ten volle heeft kunnen beleven. Als haar herinneringen al op een scherm bestaan, zijn ze voor Fetahaj nooit écht.

Binnen die stille, virtuele getuigenis is er altijd iets of iemand vervormd of weggelaten: een geblurd huis van de buren op Google Maps, een bedekte pasfoto van haar vader, het lege document waar Fetahaj haar monoloog in realtime uit tikt. Haar thuisstreek is even vreemd voor haar als voor het gele mannetje van Google Street View: onbestaande. Fetahajs verhaal is nooit af, en nooit echt begonnen. Die frustratie en verslagenheid zie je ook op haar gezicht. Er wordt moedeloos ingezoomd en geklikt. Op het einde stopt ze met typen om met de webcameffecten te spelen. ‘Mirror’. ‘Alien’. Ze typt weer verder. Voor Fetahaj is de digitale lens een vervormende spiegel waarin ze zichzelf probeert te zoeken, maar niet helemaal vindt. Op het einde kiest ze een laatste effect: ‘Normal’.

Zwevend in de ruimte als Photobooth-alien illustreert ze hoe het is om tussen twee werelden te leven waarin ze altijd een vreemde zal zijn.