Met op het eerste zicht eenvoudige potloodlijnen en geschilderde kleurvlakken creëert Anne Verbeure met Rode Reus een gevoelig universum met centraal een naakte, eenzame reus. Die torent uit boven het aanpalende dorp en hoort alles, ongefilterd en bijna even luid: gedachten en mijmeringen van wie over een weggetje door het gras wandelt, opvliegende vogels, gesprekken van personen achter gesloten deuren. Dit alles volgt elkaar snel en fragmentarisch op, alsof de reus een afstandsbediening heeft en zapt van het ene huisje met de ene gedachtenstroom naar een andere dialoog in een ander huis.

De gedachten van de dorpsbewoners zijn poëtisch en soms ook grappig: “Ze is weer weg” wordt gevolgd door “Ik moet nog naar de dokter voor dat bobbeltje”, en voorafgegaan door een één seconde durende piano intermezzo. Maar de reus, die iedereen wel ziet en hoort, wordt zelf niet gezien of gehoord wordt en lijkt niet gelukkig: “Ik vraag me soms af hoe het zou zijn om zichtbaar te zijn voor de hele wereld. En elke dag zouden de mensen zeggen: “Hallo mooie zon. Ik heb je gemist.” Zonder veel weg te geven: de reus wordt een rode reus, en de wereld is in shock.

Verbeure schept een poëtische en sensorische animatiefilm waarbij elke frame een screenshot waard is. Geen woord of beeld is te veel, en je hoopt dat iedere minuut alsjeblieft nog niet de laatste is. Rode Reus is eenvoudig (de tekeningen lijken soms zelfs kinderlijk, kijk maar naar de bomen) en zowel qua stijl als verhaalvertelling wonderlijk breekbaar. Heel, heel mooi. Meteen ook nuttig om nadien eens op te zoeken wat een rode reus precies is.