Mamada Perdida
Er wordt wel eens gezegd dat als een man een parel onder de huid van zijn penis plaatst, hij de vrouw het grootste genot zal brengen. Zij, de ultieme schoonheid, is de parel. Haar onschatbare waarde houdt haar niet tegen om zijn grootste verlangen te vervullen. Ze versmelt in hem, hij blijft achter.
De kleuren van Mondriaan (plus een beetje groen), de wulpse sensualiteit van een zonovergoten land, en de soundscape van een verliefd koppeltje. Met deze hoofdingrediënten creëert Joke Van den Hof een geel-rood-blauw universum met een tropisch sfeertje. Naakte vrouwen met lang haar liggen te zonnebaden, op een soundtrack van gegiechel en gezucht. Een fijn rood lijntje is nog niet vaak zo uitgesproken geweest.
Gelukkig blijft het niet bij suggestie, dat zou maar flauw zijn. Van den Hof laat haar bolletjes, streepjes en lijntjes kronkelen, glijden, pulseren en copuleren. Seksuele spanning troef. Op de juiste momenten injecteert de filmmaker de nodige humor – of hoe anders moet je aankijken tegen penisplanten die met ballen en al uit de grond worden geplukt en dan als boeketje worden afgegeven?
Voor Van den Hof is muziek een grote inspiratiebron en dat verklaart ook de fluïditeit van haar werk. Als kijker word je ongemerkt meegevoerd van emotie naar emotie, nu eens kabbelend, plots aarzelend en ingehouden, dan weer up-tempo. Een trip om het warm van te krijgen, voor de liefhebber.