Na een Erasmusjaar in Gent verkaste de Nederlandse Lisa Foster, die voordien Illustratie & Animatie studeerde aan Academie Minerva in Groningen, naar België. KASK bleek de perfecte plek voor haar. Ze studeerde er in 2018 af met Heen en weer, een bijna filosofische blik op hoe mensen langs en met elkaar leven. Die film leverde haar een Wildcard van het Vlaams Audiovisueel Fonds op. De jury was “emotioneel geraakt door deze wat atypische film, met een subtiel narratief.”

Een van de meest bijzondere facetten van deze woordeloze kortfilm is de manier waarop je als kijker meegevoerd wordt in een gevoel en niet zozeer in een verhaal. Net zoals iedereen wel eens doet in de luchthaven, op een perron of op een terrasje, kijk je naar een stroom van personen die met zekere pas naar hun bestemming benen. Ze dragen deftige kleren en ernstige uitdrukkingen. Voor je hen goed en wel hebt kunnen observeren, zijn de meesten alweer opgegaan in de massa.

Het wegwassende effect is natuurlijk geen toeval. Lisa koos ervoor om beelden te vervagen en uit te vegen door er overheen te gaan met witte verf en water, vergelijkbaar met het werk van de Duitse schilder Gerard Richter. Een gewaagde en arbeidsintensieve aanpak die rendeert. Ook kunstenares Marlène Dumas was een belangrijke inspiratiebron. De experimentele stijl vormt een mooie tandem met het conceptuele gegeven. Uit de mensenstroom komen regelmatig gezichten en dansende koppels naar voor die met elkaar in contact staan en zelfs even dezelfde emoties delen, voor hun wegen opnieuw scheiden. Op die manier worden zowel de personages als de kijkers ondergedompeld in golvende ritmes met subtiele accenten.

De knetterende, fluitende en toch zachte soundtrack van Jürgen De Blonde laat precies genoeg ruimte voor de kijker om eigen ideeën over tijd, vergankelijkheid, intimiteit, gejaagdheid en gemiste kansen te projecteren. In deze film kan je dan ook alles zien: een ochtendlijke pendelrit, je eerste ongemakkelijke slow toen je veertien was, of je overleden grootouders die elkaar stevig beet pakten en nog eens samen dansten op hun vijftigste huwelijksverjaardag. Fosters film gaat over het menselijke oerinstinct, de drang naar connectie, en hoe het leven je toch vaak een andere richting uitduwt. Of doen we dat misschien zelf?