Wildflowers - The Children of Never

Laat ons de eerste zijn om het te zeggen: ‘Wildflowers – The Children of Never’, de RITCS-afstudeerfilm van Ammen S. Ogedengbe, is er eentje waar andere filmstudenten jaloers op horen te zijn. Een eigenzinnig werk dat getuigt van authenticiteit, originaliteit en maturiteit. Van een visitekaartje gesproken.

‘Wildflowers’ vertelt het verhaal van tien kinderen die een zomer lang op een bijzonder internaat verblijven. Wat ze daar precies doen, is niet meteen duidelijk. Hoewel elk kind met eigen emotionele bagage aankomt, vormen ze langzaam maar zeker een hechte groep. Hoewel hun traumatisch verleden vrijwel onuitgesproken blijft, zijn de gevolgen ervan niet minder merkbaar. Hoe kinderen helen en de wereld ervaren is verwonderlijk, dat dreig je als volwassene snel te vergeten. Gelukkig kan cinema ons daaraan herinneren.

Ogedengbe belicht hun heelproces en breekt een lans voor elk van hen: ieder kind telt.

Tien kinderen zijn een grote bende, maar toch slaagt Ogedengbe erin om elk van hen een eigen identiteit te geven. Geen enkel kind verdwijnt in de marges van het verhaal, mede dankzij de ijzersterke prestatie van het jonge ensemble: elk van hen weet een personage op waarachtige manier neer te zetten. Casting: spot-on. Ondanks hun psychologische (en fysieke) littekens zijn de kinderen de onschuld van hun jeugd nog niet verloren, zo bewijst deze sfeervolle inkijk. Ogedengbe belicht hun heelproces en breekt een lans voor elk van hen: ieder kind telt.

Gelukkig focust Ogedengbe niet op het psychologiseren van de wonden, maar laat ze vooral veel narratieve ruimte aan haar personages om open te bloeien, en te herstellen. Een sublieme kijkervaring, dankzij een cinematografische stijl die doet dromen: een combo van prachtige beelden van Charlie Speeckaert en decors van art director Ellen Brock. Een zwevende camera stimuleert tal van prikkels en streeft naar een grote tactiliteit. De zonnestralen die de kamer vullen, de wind die door het grasveld waait, het lieveheersbeestje dat over een voorarm kruipt: alles is voelbaar in dit sensibel brokje cinema.

Op de crowdfundingpagina waarmee Ogedengbe destijds geld inzamelde om deze film te realiseren, lezen we hoe dit fictieve relaas een terugblik is op haar eigen jeugd in een dergelijk zorginternaat. Die persoonlijke bron van inspiratie, is voelbaar in elke vezel van de film. Als “kind van nooit” roept Ammen S. Ogedengbe op voor meer maatschappelijke aandacht voor de vergeten kinderen die in de marges van de samenleving dreigen te verdwijnen. Uit een pijnlijk verleden putten is een reusachtige uitdaging, dat lukt niet iedereen. Dat Ogedengbe er zo’n prachtige, eerlijke autobiografische film uit puurt, is daardoor voelbaar tot op het bot. Er wacht haar geheid een mooie toekomst.