Two To Tango

So you think you can Squid Game? Twaalf cartooneske wereldleiders stappen een vergaderarena binnen en nemen in een grote cirkel plaats achter hun pupiters. Tussen hen in ligt een dansvloer. Ze staren elkaar wenkbrauwen ophalend aan: de grijnzende latino generaal, de kale zwarte kenau, de Aziaat in een cliché Mao kostuum. Een Europese powerlady heeft een gigantische gouden badge opgespeld, ze is panisch nerveus. Ook haar concullega’s grimassen wat af.

Dan roept een voice of god ‘El Observador’ naar voren. Hij blijkt een stoïcijnse, Spaanstalige Peter De Graef. Deze maestro de ceremonias trapt het gebeuren af: time to tango! Maar terwijl de zes duo’s elkaar over de vloer heen draaien, dragen obers pistolen af en aan. Dit is geen partner-, maar een stoelendans: zodra de muziek stopt, wordt de dance-off een shoot-off. Het is een intense, spannende choreografie.

Maar voor je pistolero kan roepen, wordt de helft van de potentieel interessante personages afgeknald. Zo gaat elke kans op humor tussen die markante koppen snel verloren. Alle aandacht gaat naar twee spelers die van bij de start duidelijk bestemd zijn voor de einddans. Zo blijft er buiten de pistoolgevechten nog weinig spanningsboog over.

Niet alleen hebben die twee overlevers heel wat minder charisma dan de genoemde observator, bovendien blijkt die laatste net zoals de obers geen enkele rol van betekenis meer te spelen. Verrassende moves mogen we dus vergeten. Jammer ook dat de amateuracteurs niet beklijven in hun sérieux. ‘Two To Tango’ was beter volop voor humor gegaan.