Lucía en el limbo

Twee jaar nadat ze in Cannes de eerste prijs in de studentenfilmcompetitie wegkaapte met haar afstudeerwerk 'Paul est là', staat Valentina Maurel in 2019 opnieuw op de Croisette. Haar nieuwe kortfilm 'Lucía en el limbo', waarin ze terugkeert naar haar geboorteland, werd er geselecteerd voor de Semaine de la Critique. Maurel is Costa Ricaanse van afkomst maar woont al een hele tijd in Brussel en volgde haar filmstudies aan het INSAS.

Terwijl hoofdpersonage Lucía koorddanst op de dunne grens tussen tiener en jongedame, probeert ze van twee dingen af te raken: haar luizen en haar maagdelijkheid. De luizen lijken haar niet zozeer te storen door de jeuk of omdat het niet hygiënisch is, maar vooral omdat het gênant is voor een jonge tiener. Terwijl haar familie benadrukt dat het ongewoon is dat een meisje van haar leeftijd nog luizen heeft, voelt Lucía de druk van haar leeftijd op haar schouders. Op zoek naar zichzelf duwt ze zich voort om met de menigte van opgroeiende leeftijdsgenoten mee te kunnen.

De film bestaat uit lange, ingetogen shots die allemaal dicht op Lucía’s huid zitten, wiens gevoelens en gedachten we vooral door haar lichaamstaal en uitdrukkingen kunnen volgen. Met een minimum aan tekst neemt de jonge actrice Ana Camila Arenas de film waardig op haar schouders. De combo Maurel-Arenas lijkt bijzonder goed te werken.

De sfeer van de film wordt verder gevormd door het uitzicht en de geluiden van de Costa Ricaanse straten, afgewisseld met warme beelden die vaak in zeer kleine, vaak wat troosteloze ruimtes opgenomen zijn. Maurel blijft echter alle aandacht op haar hoofdpersonage vestigen.

Met 'Lucía en el limbo' brengt Valentina Maurel een coming-of-age vertelling die er tussen zijn vele genregenoten uitspringt door een vlijmscherpe regie en opmerkelijk sterke hoofdactrice. De herkenbaarheid van het thema zorgt voor een empathische trip doorheen de bruisende Latijns-Amerikaanse straten.