Chantal Akerman

Panning-shots beschrijven een kamer als een opeenvolging van stillevens: een stoel, wat fruit op een tafel, een verzameling eenzame, wachtende voorwerpen. Er is de aanwezigheid van een jonge vrouw: Chantal Akerman, de filmmaker zelf, die zittend op het bed een appel eet.

Bijna tien jaar na haar recentelijk door filmcritici tot “beste film aller tijden” verkozen Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles, maakte Chantal Akerman het amper twaalf minuten durende J’ai faim, j’ai froid. Daarin lopen twee jonge Brusselse meisjes al kettingrokend weg van huis, richting Parijs.

In deze oefening in ironisch zelfbewustzijn maakt Akerman een film over het thema luiheid, om te kunnen omgaan met haar eigen uitstelgedrag. De film maakt deel uit van een collectief project waarin zeven vrouwen elk een korte film maken over één van de hoofdzonden.

Met een overzichtstentoonstelling in Bozar en in CINEMATEK haar volledige oeuvre op het programma is Chantal Akerman deze lente alomtegenwoordig. Deze kortfilm is een intiem portret van een jonge vrouw die doorheen dagdagelijkse routines reflecteert op haar familie- en seksleven, en op haar lichaam.

De in 2015 overleden Belgische Chantal Akerman verwierf sindsdien wereldwijd naam en faam. In haar eerste kortfilm, Saute ma ville (1968), staat niets stil. Haar personage is abrupt, energiek en explosief. Manisch en onstuimig gaat de jonge vrouw aan de slag met de was en de plas. Maar er wringt wat.