La Prova
In het zuiden van Italië brengen Rosa en Peppe een varken groot, terwijl ze samen oud worden.
Toni Isabella Valenzi studeerde af als grafisch ontwerper aan het Zwitserse CFP Arts in Genève vooraleer hij naar België kwam om filmmaker te worden. Zijn korte documentaire La Prova, Valenzi's afstudeerwerk aan het IAD, is een uitgebreid portret van een bejaard koppel en hun corpulente varken. Valenzi nam achtendertig dagen de tijd om de dynamiek tussen Rosa en Peppe vast te leggen. Zijn geduld is tastbaar en verzegelt die periode met veel respect.
Het prachtige Calabrische landschap in het zuiden van de Laars wordt niet genegeerd, maar Valenzi’s blik focust op de interactie van het koppel. Peppe eet tot Rosa’s ongenoegen liever frietjes dan pasta. Zijn bord blijft haast onaangeroerd, terwijl het varken alles in de omgeving naar binnen schrokt. De krulstaart zal doorheen de film een groeiende rol van betekenis krijgen; het dier fungeert als maatstaf, waartegenover het menselijk gedrag wordt afgemeten.
De door de tijd getekende koppen staren in het ijle. Wanneer Peppe de stilte doorbreekt door te hoesten, schuift Rosa hem routineus een fles water toe. Men zou het koppel kunnen verdenken van een gebrek aan levenslust, maar de haast kale Peppe laat zijn rebelse haren bijknippen door de evenzeer door de jaren gezegende kapper. De hardhorige Italiaan ziet geen kat maar blijft een ijdeltuit, terwijl Rosa gedwee voort ploegt. De messen worden geslepen en het klimaat wordt besproken. Wanneer het koppel hun bedddenbak opzoekt, fileren ze het hedendaagse politieke wereldtoneel. Als een soort voiceover op het televisiejournaal passeren Donald Trump en Vladimir Putin de revue. De boutade van Peppe (“Mensen praten over de toekomst, maar ze hebben nog niet eens door waar het heden over gaat.”) vat de film goed samen. Ondanks hun leeftijd, leeft dit Italiaanse koppel volop in het heden.
Valenzi schetst een gekke driehoeksrelatie die niet verstoken is van metaforen. La Prova ademt naast filosofische betrachtingen een respectvolle zorgzaamheid uit. Peppe, Rosa en het varken worden samen oud. Valenzi wil de tijd voelbaar maken en grijpt daarom terug naar klassieke, vaak lange en statische shots. Effectief, en met veel integriteit gebracht. Toch mist dit portret een zekere radicaliteit.